Rozdział 47

*Opowiada Madison*

A ja tam lubię swoją pracę,co prawda fortuny nie zarabiam ale jakoś da się przeżyć.Potem posiedzieliśmy chwilę,oni zjedli i poszliśmy do domu,domu Nathana.Taa...dom Natha a wszyscy czuli się tam jak u siebie.Pozwolili mi też tam spać,bo przecież żaden nie chciał mnie odprowadzić do domu,mimo późnej pory.Ale w sumie cieszyło mnie to.Wybrałam sobie pokój blisko Sivy,nie trzeba tłumaczyć jakie miałam powódki.Położyłam się w łóżku,tak jakoś dziwnie mi było.Włączyłam TV.akurat leciało Breathe Carolina-Blackout,momentalnie zerwałam się z łózka,pochwyciłam mikrofon,nie wiem co on tam robił,wole nie wiedzieć i zaczełam śpiewać,nie należało to do najmilszych dźwięków dla uszu,ale lubiłam tą piosenkę i co mnie zdanie innych obchodzi.Potem pochwyciłam ołówki i zaczęłam wystukiwać rytm tej piosenki.Ups...Obudziło to Maxia,przyszedł oburzony,rzucił we mnie poduszką i...wybił tym okno...Nie wiem jak..nie wnikam.Poduszka wyleciała na podwórko i spadła na jakiś samochód,włączył się alarm,który zaczła przeraźliwie głośno wyć.Wiecie,że od 200db można umrzeć,ja też nie.Ale można i jak my umrzemy?Nie,będziemy żyć,my jesteśmy wieczni jak wampiry!Szybko każdy położył się do łózek i udawał niewiniątka.Nie ukrywam,że było trochę zimno,bo spałam przy otwartym oknie,ale czułam się jak na świeżym powietrzu,nie ma to jak się dotlenić albo raczej przetlenić.Byłam już daleko,w krainie marzeń i snów,aż tu nagle-ogromny huk,a raczej trzask drzwiami w których stał spanikowany Siva,mamroczący coś do siebie,wypowiadał dziwne wyrazy
-Masz może żel do włosów?-wydusił w końcu z siebie
-Nie,nie mam żelu
-Co ja zrobię?Co ja zrobię?Jak ja się tak ludziom pokaże?O Boże-i tak najnormalniej w świecie sobie poszedł,no nigdy nie uważał że jest on normalny,chociaż liczyłam że chociaż w pewnym stopniu zachowuje trzeźwe myślenie,a tu nie.Przyłożyłam głowę ponownie do poduszki,wcześniej patrząc na zegarek,była dopiero 6;00,już znów zasypiałam aż tu znowu drzwi się otworzyły
-NIE!!!!!-zaczęłam przeraźliwie krzyczeć
-TAK!!!!-usłyszałam głos z ulicy
-PÓŁ NA PÓŁ-odezwał się Siva
-Hymmm??-powiedziałam pytająco
-A no nic,teraz mi wystarczy żelu!!-mówił  cały w skowronkach
Rzeczywiście,popatrzyłam na to co trzyma w rękach 2 wiadra żelu do włosów!!!
-Ty się chcesz tym zaćpać?-powiedziałam
-Interesujące doświadczenie to by było
-Halo,ludziska idziemy do Kat-wtrącił Tom
-Ty też już nie śpisz?
-No jak widać nie!
-Zabije,zabije!!-usłyszeliśmy głos Jaya,nasz wzrok powędrował do korytarza,wszyscy uważnie przyglądaliśmy się temu co odpieprza Jay.Chodził,znaczy lunatykował po korytarzu z SIEKIERĄ!!Po chwili Seev zabrał mu to jakże groźne narzędzie z jego rak,a ten się obudził
-Co się stało?1Ja chce do mamy!-krzyczał jak małe dziecko
-Jedźmy już do Kat-powiedziałam,a po chwili wyszła kolejna ofiara losu pokrzywdzona inteligencją(dobry żart,co nie?)czyli Max,podszedł do mnie i szepnął na ucho
-Z oknem już załatwionę,tylko nic nikomu nie mów i fajnie śpiewasz
-OK i myślisz że nie wyczuwam tej ironi?Mylisz się

__________
O.O nawet miałam wenę ;D Oto dedyki:
Kika.-chyba nie muszę Ci tłumaczyć za co dedyk,dobra powiem Ci,za to że mnie motywujesz,piszesz świetne opowiadania,w jednym jestem jedną z głównych bohaterek a w drugim byłam w Kościele xD I za to,że jesteś miszczu!!
Anku ;D- no twoje komy dają mi takiego powera i kocham Cię
Anka ;) -ubóstwiam Cię i cieszę się że aż tak podoba Ci się to moje opowiadanie,twoje jest bombowe ;D
Hela-jako stały komentator i za to że jestes ze mną od pierwszego dnia istnienia tego bloga
Także dziewczęta DZIĘKUJE,KOCHAM WAS ;***